É o tempo para a última despedida. Este blog, no que tanto traballamos durante dous cursos, deixará de recibir máis posts ou entradas. Seguramente tampouco publicará máis comentarios, aínda que haberá outro sitio para esa posibilidade. Por certo, non se chama Escola de Ismaíl (6)…
A tarta da foto, que nos regalou Patricia, a nai de Lucía, era tan feitiña que daba mágoa acabar con ela. Pero así foi, pois a aventura debe continuar. Non pode haber tempo para os temores. Ademais, o instituto está agardando á volta do verán…
Ismaíl estará viaxando con destino a Saidabad. Ao igual que vós, andará na busca de novos tesouros.
Feliz viaxe!
Con esta entrada, serán ya 152 las que se publicaron desde el 15 de septiembre de 2015, cuando se presentó el primer post. Haciendo unos cálculos rápidos, resulta una media de casi 7 entradas al mes durante los 22 meses de vida de este blog de aula. Eso quiere decir que aquí hay mucho trabajo voluntario y desinteresado, muchas horas de dedicación fuera del horario escolar. A pesar de ello, quizás también haya en el ambiente una sensación agridulce…
Aínda que a Ismaíl foi invitado a asistir ao acto da graduación de sexto, non se atreveu. Sempre foi un tímido, e agora máis. Pero quero que saiba algunas das palabras que dixen alí, tamén no seu nome:
Un sabio francés escribiu que somos contadores de contos, que vivimos rodeados polas nosas historias e as historias dos demais, que vemos todo o que nos pasa a través delas e que intentamos vivir a nosa propia vida como se estivésemos contando un conto.
Se as cousas funcionan desa maneira, que así o parece, só teño que dicir que foi una bonita historia esta que mañá rematará, e que eu lembrarei sempre...
Por suposto, Ismaíl, se chega a Saidabad, tamén lembrará esta historia tan fermosa.
Este venres foi moi especial. Aurora Fernández, a nosa profesora de Música, xubilouse despois de moitos anos de traballo. Ademais, na nosa aula tamén impartía as Ciencias Sociais e os Valores; así que imaxinaba, aprendía, xogaba e vivía moitas horas ao noso lado.
Sabemos que o luns, cando regresemos ao colexio, será un día diferente. Pero coas letras do seu nome poderemos formar palabras. Con esas palabras organizaremos marabillosas frases. E con esas frases construíremos unha parte dos nosos soños, como ela sempre ensinou.
Grazas, mestra, por todo este tempo de alegría…
Este blog de aula, nas súas distintas versións, está presente en Internet desde o ano 2008, hai xa moito tempo. Pasaron ministros, conselleiros e algunhas leis educativas, do que parece que non queda moito, pero os alumnos e as alumnas que aquí xogaron e imaxinaron aínda seguen entre nós:
Hoxe, nós acabamos de chegar aos 3.000 comentarios, que son moitísimos e ben o sabemos. Estamos felices e contentos por todo: polo esforzo e a participación dos nenos, pola colaboración das familias, por Ismaíl. Agora que moitos expertos falan da importancia das emocións na educación, el coñece iso desde hai anos, cando o descubriu en Malpica de Bergantiños, xunto ao mar de fóra...
No mes de xaneiro celébrase o Día da Paz, e por iso no colexio e na nosa aula temos cousas que facer…
Hai xa varios anos, creo que foi no 2008, Ismaíl participou nunha aventura chamada Contomundi. Despois, esa palabra orixinou un blog que durante un tempo falou de contos e outras historias. Ademais, alí tamén foi explicada esa aventura, onde participaron os irmáns maiores de Ana e Candela.
Anos máis tarde, no 2013, apareceu outra palabra importante, Saidabad, a pequena aldea de Ismaíl. E eses dous nomes, Contomundi e Saidabad, forman parte da historia de Ismaíl neste colexio de Culleredo. Agora sabemos que desexa regresar a ese lugar que está tan afastado de aquí. Pero para poder realizar esa viaxe necesita a túa axuda e a túa forza.
De Contomundi a Saidabad será un proxecto de historias, e por iso tamén de lectura, escritura e aprendizaxe dixital. Mentres Ismaíl empeza o seu camiño de volta, ti descubrirás contos do mundo e o mundo dos contos: desde os libros, os ordenadores e as tabletas, desde a nosa aula e tamén desde a túa casa. O primeiro conto comeza en Galicia, na Costa da Morte (A Coruña), e titúlase Os dous irmáns. Os demais virán pouquiño a pouco, porque o máis valioso de calquera viaxe son as historias que se poden compartir…
Con este post ou entrada iniciamos un novo proxecto: Pequenos periodistas. Trátase de que no blog tamén escriban e colaboren eles, os nenos e nenas que o fan posible. Primeiro fixeron unha listaxe de posibles ideas para escribir como se foran novos periodistas; agora, traballando en grupo, empezamos a publicar…
CANDO CHEGA O OUTONO…
O outono é a estación entre o verán e o inverno.
No hemisferio norte comeza o 21 de setembro e acaba o 21 de decembro, aproximadamente. No hemisferio sur comeza o 21 de marzo e acaba o 21 de xuño. Nas árbores de folla caduca cambia a cor desas follas, ata que secan e caen.
No outono hai varias celebracións, por exemplo o Samaín e o Día de Todos os Santos. No noso colexio, no Samaín facemos un concurso de cabazas, e gañan as mellores. Tamén celebramos o Magosto, onde comemos moitas castañas.
O QUE MÁIS NOS GUSTA DO OUTONO é… saltar as moreas de follas!!!
[Autores: Carmen, Nerea, Luis, Daniel Pereiro]
Hoxe o colexio encheuse coas voces que marcharan en xuño. Porque hoxe empezou o novo curso 2016-2017. Os nenos e nenas que participan neste blog de aula xa son os maiores do noso patio, e por iso hai moitos ollos que miran para eles.
Este curso novo traerá moitas novidades. O primeiro día de clase comentamos algunhas. Por exemplo:
Uxía, unha das nosas exploradoras, enviou un bonito debuxo que lucirá moi ben nesta primeira entrada do curso.
Ismaíl sabe que o verán é moi, moi longo. Por iso hai que facer cousas para que non chegue o aburrimento. Por exemplo, aquí poderás repasar e lembrar o que aprendimos resolvendo no ordenador moitas actividades interactivas:
Aínda que xa ofrecimos as nosas recomendacións, tamén podes descargar e imprimir algúns cadernos para facer na casa:
A nosa homenaxe ao poeta Manuel María remata con este vídeo. De novo, un grupiño e valentes recita algúns dos seus versos máis afamados. As súas voces non só veñen de Galicia. Hai tamén voces que chegaron da illa de Santo Domingo e de Venezuela, porque os valentes están en todas partes…
Xa hai máis valentes que se atreven a recitar para o mundo, ademais de Estela, Ana e Uxía. Así que como remate final da celebración do Día das Letras Galegas, presentamos este novo vídeo con moitos versos do poeta Manuel María…
Despois do post dedicado a Manuel María, na clase houbo ganas de facer algo polo Día das Letras Galegas. Pero só Ana, Estela e Uxía foron as valentes que prepararon unha sorpresa para todos. Quixeron recitar o poema de Manuel María titulado O arco da vella, e aquí está. Os nosos parabéns para elas.
Noutro post xa falamos do noso tesouro e de Ismaíl, que realmente é a intelixencia que temos e que debemos desenvolver sempre. Pero calquera aula dun colexio tamén posúe a súa propia sabedoría. E Ismaíl sabe que esta clase nosa, solidaria e que sabe compartir, quere aprender para ser cada vez mellores, cada vez máis intelixentes. Por iso, as moedas de ouro máis impresionantes son as cousas que facemos ben…
En todos os blogs de Ismaíl, e xa van cinco, hai moitas noticias sorprendentes que tratan de explicar a súa vida. Os enlaces están aquí e podes investigar iso con liberdade, se queres, claro. Como Tomás realizou un novo debuxo dixital, hoxe quixen lembrar un pouco todo o que se contou deste gnomo. Aquí tes a miña selección dun heroe que semella posuír mil caras:
Estamos de celebración, xa que por fin logramos os nosos primeiros mil comentarios. Ademais, coincidiu no tempo co Día da Paz, así que a nosa festa foi dobre. Desde aquí queremos agradecer a marabillosa colaboración familiar, como se pode ver neste primeiro vídeo no noso canal de YouTube…
Aínda que no blog temos unha páxina que se titula Quen somos?, ás veces hai que repetir as cousas para que non se esquezan. Por iso, hoxe presentamos de novo aos verdadeiros protagonistas deste sitio. Sen eles, nada sería igual…
Unha vez, hai xa moitos anos, tomei prestadas unhas palabras do gran escritor Álvaro Cunqueiro. Estaban nun libro que aínda sigo a ler: Tesouros novos e vellos. Nunha das súas páxinas, ao falar dos contos e lendas de Galicia, o escritor dixo que talvez os seres máxicos non só garden tesouros escondidos. Pode que o tesouro que coiden sexa a nosa propia intelixencia, pois é a maior riqueza que posuímos como humanos e como mortais.
Por esa razón, creo que nesta fotografía non se ve realmente o tesouro que garda o noso Ismaíl. Pero é moi bonita…
Acabamos de saber que a familia medra e evoluciona, por dicilo dalgún modo. O caso é que cinco nenos e nenas da nosa aula xa teñen un blog propio, como auténticos exploradores de Internet. Desde aquí enviámoslles os nosos parabéns por esa iniciativa tan marabillosa. Agora teremos máis cousas para ler, é certo, pero tamén aumentará a nosa sabiduría.
Estes son os novos blogs, que desexan ser coñecidos en todo o mundo. Así que deberemos compartir o seu nome para que viaxen ata moi lonxe:
