As historias de Ismaíl de Saidabad chegaron á maior librería do mundo, a Amazon. Está dispoñible en formato dixital, aínda que pódese ler na maioría dos navegadores web. Pero tamén hai unha bonita versión en papel, para ler como sempre…
Preme aquí para ver o libro: Ismaíl e a meiga de Malpica
É o tempo para a última despedida. Este blog, no que tanto traballamos durante dous cursos, deixará de recibir máis posts ou entradas. Seguramente tampouco publicará máis comentarios, aínda que haberá outro sitio para esa posibilidade. Por certo, non se chama Escola de Ismaíl (6)…
A tarta da foto, que nos regalou Patricia, a nai de Lucía, era tan feitiña que daba mágoa acabar con ela. Pero así foi, pois a aventura debe continuar. Non pode haber tempo para os temores. Ademais, o instituto está agardando á volta do verán…
Ismaíl estará viaxando con destino a Saidabad. Ao igual que vós, andará na busca de novos tesouros.
Feliz viaxe!
Aínda que a Ismaíl foi invitado a asistir ao acto da graduación de sexto, non se atreveu. Sempre foi un tímido, e agora máis. Pero quero que saiba algunas das palabras que dixen alí, tamén no seu nome:
Un sabio francés escribiu que somos contadores de contos, que vivimos rodeados polas nosas historias e as historias dos demais, que vemos todo o que nos pasa a través delas e que intentamos vivir a nosa propia vida como se estivésemos contando un conto.
Se as cousas funcionan desa maneira, que así o parece, só teño que dicir que foi una bonita historia esta que mañá rematará, e que eu lembrarei sempre...
Por suposto, Ismaíl, se chega a Saidabad, tamén lembrará esta historia tan fermosa.
Nun post anterior mostramos os nomes dos compañeiros e compañeiras que xa traballan con Scratch. Por se non o lembras, aquí están todos os seus proxectos:
Se tamén estás intentando programar con Scratch, indica os teus datos e comparte o que fas… Queremos aprender! Ah, neste enlace podes saber máis.
Este blog de aula, nas súas distintas versións, está presente en Internet desde o ano 2008, hai xa moito tempo. Pasaron ministros, conselleiros e algunhas leis educativas, do que parece que non queda moito, pero os alumnos e as alumnas que aquí xogaron e imaxinaron aínda seguen entre nós:
Hoxe, nós acabamos de chegar aos 3.000 comentarios, que son moitísimos e ben o sabemos. Estamos felices e contentos por todo: polo esforzo e a participación dos nenos, pola colaboración das familias, por Ismaíl. Agora que moitos expertos falan da importancia das emocións na educación, el coñece iso desde hai anos, cando o descubriu en Malpica de Bergantiños, xunto ao mar de fóra...
Unha vez máis, o noso dado da sorte vai levándonos polos contos e o mundo. Esta vez debemos chegar ata as illas de Oceanía, que están bañadas polo máis grande dos océanos, o Pacífico. É tan inmenso que seguramente precisaremos algo de tempo para atravesalo. Así que empezamos outra aventura en Internet e novas lecturas:
Ao igual que pasou con Luis, temos outro poeta dos nosos. Trátase de Tomás. Como el, usando os recursos da nosa Gramática da poesía, creou libremente un poema para Ismaíl… Noraboa!
Luis xa utilizou os recursos da Gramática da poesía, e foi de maneira voluntaria. A pesar diso, elaborou un poema ben feito e moi interesante. Aquí está…
Érase una vez en clase
un ser llamado Ismaíl,
a un cordón logró atarse
para no caer por un raíl.
Nadie sabe cómo pasó,
quizás corrió y arrasó,
o tal vez iba despistadillo
viendo el móvil de su vecinillo.
No, no se lo había robado,
solo se lo tomó prestado;
y de mascota tiene un gato
que vio en la tele un asesinato.
Un día quedó con un amigo,
fue por la calle andando,
pero se olvidó el abrigo
y acabó acatarrado cenando.
Qué lástima por no ir al cole,
con todos sus amigos riendo,
y él sentado bajo un roble,
y cofres supermágicos abriendo...
Hai uns días, na Guía do Taboleiro Fantástico, a nai de Álex deixou unha idea. Loli, que así se chama, elixiu estas catro palabras para inventar unha historia: fada, aldea, libro e misterio. Entón, Carmen e a súa nai, Ana, aceptaron o desafío e comezaron a imaxinar…
UN MISTERIO
CON MANDALAS DE POR MEDIO
Nos habíamos portado tan bien durante la semana que Mario dijo: “Creo que os merecéis algo más que unas monedas de chocolate, así que os voy a dar una sorpresa y nos vamos a ir todos a pasar un día a Cabeza de Manzaneda”.
“Al pico más alto de Galicia”, dijo Uxía, que se había aprendido muy bien el último tema de Sociais…
Este Dani é o noso Daniel Pereiro. El tamén investigou pola súa conta e descubriu un novo conto de Ismaíl que estaba a piques de se perder. Así que despois de Carmen, de Tomás e de Uxía, temos a un outro contador de historias que se presenta de maneira voluntaria. Iso sempre será de agradecer: a participación, a colaboración e o esforzo persoal… Moitas grazas aos catro!
A historia de Dani titúlase O pitufo azul, e para poder lela deberás premer aquí.
A celebración dos 20 anos de Ismaíl en Galicia está sendo moi proveitosa. Seguen aparecendo novas historias, e cada unha coa súa propia marabilla. Primeiro foi Carmen con ¿Qué sería del blog de Ismaíl sin él?; despois chegou Tomás con A Biografía de Ismaíl; e agora é Uxía a que presenta outro conto. Anímate e déixate levar pola lectura…
Certo día de outubro, cando Mario aínda daba clases os nenos e nenas de 6ºB, Ismaíl foi invitado á festa de disfraces do Samaín da súa clase. Todos ían ir vestidos de trasnos, meigas, monstros, e ata había un grupo que ía ir vestido da Santa Compaña. Que divertido!!!!!
Creo que Carmen abriu unha nova vía para as investigacións de aula: a vida e as aventuras de Ismaíl. Agora foron Tomas e Luis os que se puxeron a descubrir, e por suposto que o conseguiron. Tomás presenta, por exemplo, a primeira biografía non oficial deste ser máxico. E Luis publica un debuxo incrible e descoñecido sobre a Guerra das Galaxias ou Star Wars…, onde tamén estaba Ismaíl! Por iso estamos un pouco abraiados.
Tomás escribiu:
Ismaíl é un gnomo de 2.618 anos que veu desde un lugar remoto da India chamado Saidabad. Esa aldea era un lugar máxico, porque toda persoa boa que pasaba por alí, convertíase nun gnomo máxico. Ismaíl naceu alí un 21 de setembro…
Luis debuxou:
Hoy fue una buena mañana. Por fin, después de mucho tiempo, alguien de la clase descubrió una nueva historia de Ismaíl que aún no se conocía. Fue Carmen quien la contó, y creo que todos nos quedamos igual de sorprendidos. Ella la leyó en voz alta, y luego cada uno hizo su propia lectura individual. El encanto resultó completo, pues se trataba de un cuento muy bonito, que nos gustó y nos hizo sonreir mucho.
Esta es la historia… Ah, la imagen digital es una creación de Tomás.
Era festivo, y como Mario no tenía que ir a trabajar con sus niños de 6ºB (¡qué alivio, un día sin escuchar las risas de Tomás, de Álex y de Carmen!) abrió su blog. ¡Y se encontró un post que él no había escrito! Era de Ismaíl, qué raro…
“Hola Mario. Llevo ya 20 años contigo en la escuela, y siempre en Primaria. Creo que ya he aprendido lo suficiente para ir al instituto. Sé poner bien los acentos, los puntos y las mayúsculas; pinto y dibujo muy bien; y ya no tengo faltas en los dictados. Me sé de memoria todas tus fichas y hago los pentóminos con los ojos cerrados. Y me da igual las cifras que me pongas en las divisiones, porque me salen todas bien. ¡Así que me cambio a un blog de mayores! ¡Un beso muy fuerte para ti y para todos los niños!”…
Como se dixo no anterior post, a aparición dos blogs educativos fixeron medrar o número de historias nas que Ismaíl era o protagonista. Xa é tan grande que resulta difícil saber cantas son agora mesmo. Talvez non teña importancia. O importante é que podemos celebrar os 20 anos da súa chegada cun fermoso debuxo… Grazas, Ana!
Como xa contei noutro post, este é o curso da celebración dos 20 anos de Ismaíl en Galicia. Así que hoxe quero lembrar como empezou todo, por se acaso Ismaíl decide un día regresar á súa terra. Se iso ocorre, creo que esta clase terá un encargo moi importante: gardar a súa memoria. Poderás facer esa tarefa?
Hoxe o colexio encheuse coas voces que marcharan en xuño. Porque hoxe empezou o novo curso 2016-2017. Os nenos e nenas que participan neste blog de aula xa son os maiores do noso patio, e por iso hai moitos ollos que miran para eles.
Este curso novo traerá moitas novidades. O primeiro día de clase comentamos algunhas. Por exemplo:
Uxía, unha das nosas exploradoras, enviou un bonito debuxo que lucirá moi ben nesta primeira entrada do curso.
Noutro post xa falamos do noso tesouro e de Ismaíl, que realmente é a intelixencia que temos e que debemos desenvolver sempre. Pero calquera aula dun colexio tamén posúe a súa propia sabedoría. E Ismaíl sabe que esta clase nosa, solidaria e que sabe compartir, quere aprender para ser cada vez mellores, cada vez máis intelixentes. Por iso, as moedas de ouro máis impresionantes son as cousas que facemos ben…
En todos os blogs de Ismaíl, e xa van cinco, hai moitas noticias sorprendentes que tratan de explicar a súa vida. Os enlaces están aquí e podes investigar iso con liberdade, se queres, claro. Como Tomás realizou un novo debuxo dixital, hoxe quixen lembrar un pouco todo o que se contou deste gnomo. Aquí tes a miña selección dun heroe que semella posuír mil caras:
Uxía descubrió que durante esta semana se celebra el 400 aniversario de la muerte de Miguel de Cervantes, uno de los más grandes escritores en lengua castellana. Además, el 23 de abril es el Día Internacional del Libro, y coincide con la fecha de la muerte de ese escritor universal, que sucedió en 1616. Y así fue como Uxía decidió reunir en la memoria a Ismaíl y a Cervantes…
Ahora que están ya juntos en el tiempo, podemos investigar y aprender con la ayuda de los dos… Porque... ¿quién fue Miguel de Cervantes?
