É o tempo para a última despedida. Este blog, no que tanto traballamos durante dous cursos, deixará de recibir máis posts ou entradas. Seguramente tampouco publicará máis comentarios, aínda que haberá outro sitio para esa posibilidade. Por certo, non se chama Escola de Ismaíl (6)…
A tarta da foto, que nos regalou Patricia, a nai de Lucía, era tan feitiña que daba mágoa acabar con ela. Pero así foi, pois a aventura debe continuar. Non pode haber tempo para os temores. Ademais, o instituto está agardando á volta do verán…
Ismaíl estará viaxando con destino a Saidabad. Ao igual que vós, andará na busca de novos tesouros.
Feliz viaxe!
Este venres foi moi especial. Aurora Fernández, a nosa profesora de Música, xubilouse despois de moitos anos de traballo. Ademais, na nosa aula tamén impartía as Ciencias Sociais e os Valores; así que imaxinaba, aprendía, xogaba e vivía moitas horas ao noso lado.
Sabemos que o luns, cando regresemos ao colexio, será un día diferente. Pero coas letras do seu nome poderemos formar palabras. Con esas palabras organizaremos marabillosas frases. E con esas frases construíremos unha parte dos nosos soños, como ela sempre ensinou.
Grazas, mestra, por todo este tempo de alegría…
Este blog de aula, nas súas distintas versións, está presente en Internet desde o ano 2008, hai xa moito tempo. Pasaron ministros, conselleiros e algunhas leis educativas, do que parece que non queda moito, pero os alumnos e as alumnas que aquí xogaron e imaxinaron aínda seguen entre nós:
Hoxe, nós acabamos de chegar aos 3.000 comentarios, que son moitísimos e ben o sabemos. Estamos felices e contentos por todo: polo esforzo e a participación dos nenos, pola colaboración das familias, por Ismaíl. Agora que moitos expertos falan da importancia das emocións na educación, el coñece iso desde hai anos, cando o descubriu en Malpica de Bergantiños, xunto ao mar de fóra...
Paco, o avó de Antía, contoulle moitas historias á súa filla Tatiana cando era pequena. Neses contos sempre estaba Pedriño Chosco, un ser máxico da familia dos gnomos ou dos elfos ananos. Ou incluso dos trasnos, quen sabe. Agora, grazas á súa neta Antía, tanto Ismaíl como Pedriño Chosco por fin lograron reunirse na aula de 5º B do CEIP Isaac Díaz Pardo…
